ยังคิดไม่ออก อ่านแล้ว ช่วยกันคิดชื่อเรื่องให้หน่อยนะ

พิธีมอบดอกไม้

เป็นธรรมเนียมที่รู้กันดีว่า ปลายเดือนกุมภาพันธ์ของทุกปีจะมีนักเรียนชั้นมอปลายที่จบการศึกษาจากที่นี้ทุกคนจะได้รับดอกกุหลาบจากท่านผู้อำนวยการ และท่านก็ได้กล่าวโอวาสและอวยพร เป็นการแสดงความยินดีแก่นักเรียนที่สำเร็จการศึกษาทุกคน จากนั้นก็ถึงเวลารับดอกไม้จากเด็กนักเรียนรุ่นน้อย เป็นอันที่รู้ดีกันอยู่แล้วว่านักเรียนแต่ละคนจะได้รับดอกไม้คนละหนึ่งดอกจากท่านผู้อำนวยการ แต่ใครจะได้มากกว่าหนึ่งดอกนั้น ขึ้นอยู่ที่หน้าตาและอัธยาศัยที่ผ่านมาว่ามีมากแค่ไหน ใครหน้าตาดีหน่อยก็รับดอกไม้และของขวัญไปเต็มๆ ส่วนใหญ่จะเป็นนักเรียนชายที่ได้ดอกไม้เยอะ ก็เป็นพวกนักกีฬาหรือไม่ก็พวกนักดนตรีของโรงเรียน ไอ้พวกนี้นอกจากจะหน้าตาดีแล้วยังชอบไปผู้มิตรไมตรีกับเด็กนักเรียนหญิง จึงไม่แปลกเลยที่จะได้ดอกไม้เยอะกว่าใครๆ ส่วนฉันนะเหรอ ดอกไม้ฉันก็เยอะไม่แพ้ไอ้พวกนั้นหรอกถึงฉันจะไม่ใช่นักกีฬาหรือนักดนตรีของโรงเรียนก็ตาม ฉันเป็นนักเรียนหญิงคนเดียวที่ได้ดอกไม้เยอะที่สุด เพราะว่าฉันก็หล่อไม่แพ้ไอ้พวกนั้นนะสิ                                                                                                                                                  “พี่นับหนึ่งค่ะ ดอกไม้ค่ะ”  (^O^)                                                                                                                                “ขอบคุณนะ” (^^)                                                                                                                                                    “แหมๆ ยิ้มจนหน้าบานแล้วนะยัยนับหนึ่ง” มัดหมี่เพื่อนคู่หูของฉันทักขึ้นทันทีที่มีรุ่นน้องเอาดอกไม้มาให้ฉัน                                                                                                                                                                           “แล้วแกจะให้ฉันทำหน้าบึ้งใส่น้องเค้ารึไง ฉันเองก็ไม่อยากได้ซะหน่อย” (-_ -);                                                                                                           “ก็แกดันหน้าหล่อเองนิหว่า สาวๆเลยชอบแก กรี๊ดแกกันใหญ่”                                                                                                                                        “แล้วใครบอกว่าฉันอยากหล่อกันหละ”                                                                                                                               “ไม่รู้แหละ อันนี้ต้องไปโทษพ่อแกกับแม่แก ทำกันยังไง ลูกเกิดมาเป็นผู้หญิง แต่หน้าดันหล่อกว่าผู้ชายซะอีก”                                                                                                                                                                    พลั่ก!   O_O                                                                                                                                                                                                            “นี่แน่ะ ทะลึ่งแล้วนะแก นั่นมันพ่อกับแม่ฉันนะ”                                                                                                           “โอ๊ย ฉันเจ็บนะ” /( _ _ );                                                                                                                                                     “ฉันก็ทำให้แกเจ็บน่ะสิ จะได้เลิกพูดซะที”                                                                                                                                                         “เออๆ ไม่พูดก็ได้ว่ะ โน้นไงมาอีกคนแหละ” มัดหมี่ชี้ไปทางเด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่งซึ่งเดินตรงมาทางที่ฉันยืนอยู่                                                                                                                                                                       “พี่นับค่ะ นี่ค่ะ ดอกไม้” (^o^)                                                                                

“ขอบคุณน้องมากนะ”                                                                                                                                                   “ไม่เป็นไรค่ะ  เฮ้อ! เกือบลืมแน่ะ นี่ค่ะ ฟัดจ์บราวนี่ ของโปรดของพี่นับ นิดหนึ่งทำเองนะค่ะ”(^^)                             “นิดหนึ่ง ทำเองเหรอ”                                                                                                               

“ค่ะ นิดหนึ่งรู้มาว่าพี่ชอบ นิดหนึ่งก็เลยลองฝึกทำดู มันอาจไม่อร่อยมาก แต่นิดหนึ่งตั้งใจทำมากเลยนะค่ะ”         “จ้า พี่จะกินให้หมดเลยจ๊ะ” (^^)                                                                                                                    “พี่นับน่ารักจังเลย พี่นับค่ะ นิดหนึ่งขอถ่ายรูปกับพี่หน่อยได้ไหมค่ะ”                                                                                                                                                           “ได้จ๊ะ”                                                                                                                                                             

นิดหนึ่งยื่นกล้องถ่ายรูปให้กับมัดหมี่                                                                                                                                                  “พี่มัดหมี่ค่ะ ช่วยถ่ายรูปให้นิดหนึ่งหน่อยได้ไหมค่ะ” (^.^)                                                                                              “อ๋อ ได้จ๊ะได้” (^^)                                                                                                                                                                                “อ่า 1 2 3”                                                                                                                                                                                                       แชะ!                                                                                                                                                                              “อ่า เสร็จแล้วจ๊ะ” มัดหมี่ยื่นกล้องถ่ายรูปกลับให้นิดหนึ่ง                                                                                                                                                     “ขอบคุณมากค่ะ ไปก่อนนะค่ะพี่นับ พี่หมี่”   (^^)/                                                                                                                     “จ้า” (^^)/  (^^)/                                                                                                                                                                        “ท่าทางยัยเด็กนิดหนึ่งนั่น ชอบแกน่าดูเลยเหนอะ ดูดิ รู้ด้วยอ่ะ ว่าแกชอบฟัดจ์บราวนี่”                                                      “อืม น้องเค้าคงเห็นฉันกินบ่อยละมั้ง” ( _ _ );                                                                                                             “แฟนคลับแกก็เยอะเหมือนกันนะเนี่ย”                                                                                                                                                                 “เออ ช่างเถอะ ไปกินข้าวกันดีกว่า ฉันหิวแล้วอ่ะ”                                                                                                      “อืม เอางั้นก็ได้”

โรงอาหาร

 “เล็กแห้ง ไม่เอาผัก หนึ่งค่ะ ใหญ่น้ำตก ตับเยอะๆ สองค่ะ”   (^_^)                                                                                       “มาสอง ทำไมสักสามล่ะ ป้าเห็นหนูสั่งอย่างนี้ทุกวัน แต่ไม่เคยได้ถามสักที” (-_-);                                                            “ฮ่าๆ ใหญ่น้ำตก ตับเยอะๆ นั่นของยัยนับหนึ่งมันค่ะป้า มันต้องสอง ถึงจะอิ่มค่ะป้า”                                                                 “กินเยอะไม่กลัวอ้วนเหรอจ๊ะหนู”                                                                                                                                        “ไม่กลัวค่ะ (^_^)  สงสัยพยาธิในลำไส้หนูคงจะเยอะน่ะค่ะป้า” ฉันได้แต่ยิ้มแห้งๆ เพราะไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงกินได้เยอะแต่ก็ไม่อ้วน                                                                                                                                                          “ป้าพิเศษลูกชิ้นไปให้ทั้งสองคนเลยนะ แต่ราคาเท่าเดิมจ๊ะ”                                                                                       “ขอบคุณค่า/ขอบคุณคร้าบ” มัดหมี่กับฉันพร้อมใจกันตอบ เพราะชอบของฟรี (^^)                                                                                                                                         “ป้าใจดีจังเลย” มัดหมี่เสริม                                                                                                                                              “ไม่เป็นไรจ๊ะ” (^^)                                                                                                                                                       หลังจากที่ยืนคุยกับป้าขายก๋วยเตี๋ยวอยู่พักนึง ฉันกับมัดหมี่ก็มานั่งกินกันที่โต๊ะประจำ ซึ่งอยู่หลังสุดของโรงอาหาร ฉันกับมัดหมี่ชอบมานั่งกินข้าวกันที่นี่ เพราะมันสงบดี คนน้อยกว่าข้างหน้ามาก แถวนี้ก็มีไม่กี่โต๊ะ ที่มีคนนั่ง ถัดจากฉันไป ก็เป็นโต๊ะที่เด็กชายมอปลายนั่งอยู่สองสามคน                                                                “นี่มัดหมี่ ปิดเทอมนี้แกว่างเปล่าว่ะ”                                                                                                                             “อือ ยังไม่รู้เลยอ่ะ ถ้าจัดการเรื่องที่เรียนต่อเสร็จก็คงว่าง ว่าแต่แกจะชวนฉันไปไหนอีกอ่ะ”                                                                                             “ไปทะเล” ฉันตอบ                                                                                                                                                      “น่าสนใจดีนิ ฉันก็อยากไปอยู่นะ เพราะฉันไปทะเลครั้งสุดท้ายก็โน้น ตอนมอสาม พ่อฉันก็ไม่ว่าง มัวแต่ทำงานเลยไม่มีเวลาพาลูกเต้าไปเที่ยว ฉันล่ะเซ็ง”  (  --);                                                                                                                   “เออน่า ก็ไปกับฉันนี่ไง”                                                                                                                                         “ถ้าว่างฉันไปแน่นอน ฉันน่ะอยากไปนอนอาบแดดใส่บิกินี้อวดสายตาประชาชีทั้งหลายมานานแล้ว” (^^)                             “น้อยๆหน่อยค่ะมัดหมี่ จะเอาอะไรไปอวดเค้าค่ะ ไอ้ที่มีอยู่เนี่ยก็ยังแพ้เด็กมอต้นมันเลย ไม่ทราบว่าจะเอาอะไรไปอวดเค้าค่ะ”                                                                                                                                        “โห นับหนึ่ง แกพูดอย่างนี้ มันดูถูกกันนี่หว่า”                                                                                                               “หรือแกว่าฉันพูดไม่จริง?”                                                                                                                                          “จริง” มัดหมี่ตอบเสียงเบา                                                                                                                                         “เออน่า อย่าคิดมาก ฉันล้อเล่นน่า มาๆกินต่อดีกว่า เส้นอืดหมดแล้วเนี่ย”                                                                 “เออจริงด้วย มัวแต่คุยโม้กันอยู่จนลืมกิน”                                                                                                                   “กินเสร็จแล้วเราไปไหนต่อดีว่ะ วันนี้ว่างทั้งวันเลยนี่หว่า ”                                                                                             “ไปห้องสมุดกัน ฉันว่าฉันจะไปหาหนังสือเกี่ยวกับการถ่ายภาพอ่านหน่อยซะหน่อย ส่วนหลังเลิกเรียนก็จะไปล้างภาพถ่ายที่ถ่ายเอาไว้เมื่อสัปดาห์ที่แล้วร้านแถวๆบ้านฉัน หลังจากนั้นก็ไปกินไอศกรีมที่ร้านลุงอ้วน ตบท้ายด้วยไปออกกำลังกายที่สวนสาธารณะใกล้บ้าน จะไปด้วยกันไหมล่ะ”                                                                                                                                                              “น่าสนใจดีนะ แต่ฉันไม่อยากเข้าห้องสมุดเลยอ่ะ”                                                                                                   “ทำไมอ่ะ”                                                                                                                                                                   “ไม่อยากเห็นหน้าคนบางคน”                                                                                                                                    “แกแน่ใจนะ ว่าแกไม่อยากเห็นหน้าเค้าจริงๆอ่ะ”                                                                                                     “อืม ก็เห็นแล้วมันหงุดหงิด ก็เลยไม่อยากเห็นหน้า”                                                                                                           “แน่ใจนะ”                                                                                                                                                                            “เออซิว่ะ นี่แกจะมาเซ้าซี้เอาอะไรกับฉันเนี่ย แกไปห้องสมุดคนเดียวเลย ฉันไม่ไปด้วยแล้ว”                                         “พูดอย่างกะทีแรกแกจะไปยังงั้นแหละ ทำมาเป็นพูด ฉันไม่ไปด้วยแล้ว ฉันรู้นะว่าที่แกไม่ไปเพราะแกกลัวเจอไอ้กองทัพมันใช่ไหมล่ะ แกชอบมันใช่ไหมล่ะ ที่ไม่อยากเจอหน้าเพราะแกเขินมัน กลัวมันจะเห็นหน้าแดงๆของแกอ่ะเด้ รู้ทันหรอกน่า”                                                                                                                    “ใช่ที่ไหนกันเล่า ฉันเปล่าชอบมันซะหน่อย”                                                                                                                                                        “แล้วแกหน้าแดงทำไมล่ะ มัดหมี่”                                                                                                                               “ฉันไม่พูดกับแกแล้ว ฉันอิ่มแล้ว ฉันไปดีกว่า”                                                                                                            “อ้าว นั่นแกจะไปไหนอ่ะ มัดหมี่”